مطالعات متفرقه (خارج از سیر مطالعاتی)
مولوی و ادبیّات مولویّه
مقاله ۲، دوره ۵، شماره ۹، پاییز و زمستان ۱۳۸۸، صفحه ۴۰-۵۱ | |
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | |
نویسنده | |
محمدامین ریاحی | |
استاد ممتاز دانشگاه و محقق گرانمایه ادب فارسی و فرهنگ ایرانی. | |
چکیده | |
مولانا جلالالدین محمد بلخی اندیشمند بزرگ ایرانی و تابناکترین چهرهزبان و ادب و فرهنگ ایرانی در عصر ایلخانان در دیار روم است. در این مقاله، ضمن نقد ارتباط سلطان کیقباد اول با پدر مولانا و خود او و دیگر افسانههایی که مریدی چون افلاکی در مناقبالعارفین خود برای بالا بردن شأن و منزلت مراد خویش پرداخته است، کوشش شده است تا تأثیر عظیم اندیشه و آثار مولانا را در ادامه رواج زبان و شعر فارسی و فرهنگ ایرانی در آسیای صغیر و سایر متصرّفات عثمانی نشان دهیم، هرچند در این راستا باید کتابها نوشت و از جنبههای مختلف آن را تحلیل کرد. دو دیگر اینکه ادبیات مولویّه را که نقشی بسزا در ترویج زبان فارسی در خارج از ایران، بویژه آسیای صغیر و شبه قاره داشته است- از قبیل معارف بهاء ولد، معارف برهان الدین محقّق ترمذی، مقالات شمس تبریزی، آثار سلطان ولد و … – معرّفی کنیم. |
|
کلیدواژه ها | |
مولانا جلالالدین محمد بلخی- ادبیات مولویّه- آسیای صغیر- قونیه http://jpnfa.riau.ac.ir/article_586_693087c9a9b1b9ab9dea1d5ad14f91ed.pdf |