نقد و بررسی ویژگیهای انسان ایدهآل از منظر پائولو کوئیلو (۲۶ص)
چکیده
این مقاله به نقد و بررسی انسان ایده آل از منظر پائولو کوئیلو میپردازد که وی آن را در قهرمانهای داستانیش جلوهگر ساخته است. انسان ایدهآل او در عقیده معتقد به سرنوشت محتومی است که با گوش سپردن به ندای درون در پی تحقق آن است و در رفتار با اباحیگری، میخاری و بیبندوباری، خواستار اتصال به روح کیهانی و پیروی از افسانهی شخصی است. در ادامه از عشق و جادوگری به عنوان راه وصول به انسان آرمانی کوئیلو نام برده میشود که ترس و پیروی از مذهب از موانع دستیابی به آن شمرده میشود. در نتیجه شخصیتهای داستانی کوئیلو بیانگر یک یا چند ویژگی از انسان معیار در نگاه او است که ویژگیهای انسان مطلوب کوئیلو را منعکس میکنند؛ در پایان، ضمن تبیین هر یک از ویژگیهای انسان ایدهآل کوئیلو، به نقد اجمالی نیز پرداخته شده است.
فایل pdf متن کامل این مقاله را از اینجا دانلود نمایید.
آنچه در این مقاله می خوانید :
- ویژگی گوش سپردن به ندای درون، از ویژگیهای اعتقادی انسان آرمانی کوئیلو سفر به اعماق روح است. ویژگیهای اعتقادی انسان ایدهآل، ویژگیهای رفتاری انسان آرمانی، خودکشی و پوچگرایی، سحر و جادوعشق، از محوریترین مسائلی که کوئیلو مطرح میکند.
موانع انسان آرمانی، با مطالعه داستانهای کوئیلو به مواردی برمیخوریم که کوئیلو به عنوان موانع رسیدن به سعادت از آنها یاد میکند - ویژگیهای رفتاری انسان آرمانی
- عادیسازی زشتیها
- کوئیلو با طرح بادهنوشی و مستی، سعی در تثبیت سنتی دارد تا از این طریق از زشتی اینگونه موارد بکاهد
- خودکشی راهی برای رهایی (آخرین راه نجات)
- آنچه کوئیلو در صدد بیان آن درباره اندیشه خودکشی و رسیدن به پوچی در داستانهای خود از جمله داستان ورونیکا است
- راههای وصول به انسان آرمانی
- جادو وجه سحرآمیز زندگی
- کوئیلو میکوشد با طرح مسأله سحر و جادو، به نبرد با نیازهای معنوی بشر برود.
- عشقورزی جنسی جایگزین عشق متعالی
- کوئیلو در داستانهای خود از دو نوع عشق سخن میگوید که یکی در مقابل ایمان است و دیگری عشق زمینی و جنسی است که اغلب در تمام آثارش از آن سخن به میان آورده است
- موانع انسان آرمانی
- ترس مذموم یا موهوم
- غلبه بر ترس از راههای دستیابی به خواستههایی است که انسانها در زندگی برای رسیدن به هدف مورد نظر انتخاب میکنند
- مذهب خودمحور یا خدامحور
- در معنویت کوئیلو آنچه به جای مذهب مینشیند، خودمحوری به جای خدامحوری است که نه تنها انسانمداری منظور نیست، بلکه انسان خدایی اراده میشود.